Rozdział 17.

• - Sama nie wiem.- powiedziałam wspierając ręce na biodrach. Od godziny gapiłyśmy się z Emmą na stos butów i biżuterii rozwalonych na moim łóżku.

• - Masz po prostu tego za dużo!- jęknęła łowczyni wyrzucając w powietrze garść łańcuszków i pierścionków. Podciągnęła kolana pod brodę i wlepiła błyskotliwe spojrzenie w iskrzące się błyskotki.

• - Dobra- westchnęła, pochylając się nad stosem. Wygrzebała kilka kompletów i odłożyła je na oddzielną kupkę.- Te mi się podobają i chyba najbardziej pasują do tej kreacji. O, jeszcze to.- pochyliła się rzucając w moją stronę ciężki wisior ze szlachetnymi kamieniami.

• - Hej, ostrożnie. To antyk. Dostałam to... Dawno temu.- wzruszyłam ramionami, sięgając po resztę biżuterii wybranej przez Emmę.

• - Dawno czyli kiedy?

• - Kiedy byłam jeszcze człowiekiem.- powiedziawszy to, usiadłam na dywanie i ułożyłam w rząd wszystkie akcesoria.

• - W porządku.- westchnęłam- Nakładam wszystko po kolei, a ty oceniasz w którym najlepiej.

• - Zaczynamy.- łowczyni zsunęła się z łóżka kucając przede mną.

• Po setkach prób przymierzania nowych, a następnie znowu tych samych zestawów, byłam kompletnie wyczerpana i znudzona. Zrzuciłam z siebie ciężką złotą kolię i zdjęłam wszystkie pierścionki.

• - Nic stąd nie pasuje.- mruknęłam wstając, kiedy nagle sobie coś przypomniałam.- Ale chyba mam coś, co będzie idealne.- podeszłam zamyślona do łóżka. Podwinęłam suknię i zajrzałam pod materac. Wyjęłam jedną z wielu waliz i otworzyłam sprytnie schowaną kieszonkę, z której wyjęłam niewielki, satynowy woreczek zawiązany pozłacanym sznurkiem.

• - Nigdy tego nie nosiłam.- przyznałam, siadając na łóżku. Patrzyłam na swoje palce zaciśnięte wokół miękkiego materiału. Czarnowłosa łowczyni usiadła obok mnie.

• - No,  pokaż co tam masz- uśmiechnęła się w moją stronę.

• Zacisnęłam wargi. Miałam tam coś, co przywoływało mieszane wspomnienia i równie niezrozumiałe uczucia. Powoli, drżącymi rękoma, rozwiązałam złotą kokardę i wysypałam na kolana zawartość sakiewki. Naszym oczom ukazał się pierścień i piękny wisior. Naszyjnik był wykonany z białego złota, zmieniającego się w jednej chwili w rządek diamentów, które wypływając, okalały nieziemski, owalny i krwisty rubin, wielkości orzecha włoskiego. Pierścionek miał kształt identyczny jak zawieszka. Był równie duży i drogocenny.

• Przejechałam palcem po czerwonym kamieniu. Kątem oka spojrzałam na dziewczynę. Oczy miała jak spodki, w których odbijały się iskierki zachwytu i oniemienia.

• - Skąd?...- zaczęła, ale jej przerwałam.

• - Długa historia.

• - Możesz mi powiedzieć, mamy mnóstwo czasu, a...- wtem rozległo się pukanie.

• Ostrożnie zdjęłam rubiny z kolan i podeszłam do drzwi lekko je uchylając. William. Posłałam mu zadziorny uśmiech i wpuściłam do środka. Miał wilgotne włosy i świeżą koszulę, która mimo wszystko, wyglądała niedbale jak i równie uroczo. Przyszedł na bosaka z jabłkiem w ręku.

• - Witam drogie panie- powiedział rozsiadając się na łóżku i odgryzając spory kęs owocu.- Co porabiacie same? W tak przyjemny wieczór?- uśmiechnął się charyzmatycznie, jednocześnie lustrując mnie wzrokiem. A raczej mój ubiór.

• - Szukamy szczęścia w miłości- mruknęła Em, podbiegając do mnie z biżuterią.

• - Chcę cię w tym zobaczyć.- powiedziała zapinając mi naszyjnik.

• Dotknęłam kamienia, który idealnie wpasował się w zagłębienie w moim gardle. Czarnulka chwyciła mnie za dłoń i wcisnęła na palec pierścionek. Odeszła parę kroków w tył. Z uśmiechem pokiwała głową.

• - Will, co o tym myślisz?

• Obie na niego spojrzałyśmy. Myślami był gdzie indziej. Patrzył się w nadgryzione jabłko, które nerwowo obracał w dłoni.

• - William!- krzyknęła dziewczyna sprowadzając blondyna na ziemię.

• - Co?- otrząsnął się i spojrzał na nas unosząc brwi.

• - Pytałam cię, jak ci się podoba Aurelia.

• Zauważyłam lekkie zaciśnięcie jego szczęki. Jego zielone oczy bez wyrazu zwróciły się na mnie.

• - Wygląda pięknie.

• Spojrzałam w jego oczy, próbując nawiązać chociaż cienką nić porozumienia. Spuścił głowę i wbił zęby w jabłko.

• - Muszę to zdjąć.- zaczęłam majstrować przy zapięciu, aż w końcu naszyjnik wraz z pierścionkiem rzuciłam w stronę Emmy. Poszłam do łazienki zatrzaskując drzwi. Zdjęłam sukienkę, w której nagle zrobiło mi się duszno. Ubrałam luźną koszulę i szorty. Wyszłam z pomieszczenia wiążąc włosy w koński ogon. Rozejrzałam się po pokoju.

• - Gdzie Emma?

• - Powiedziałem jej, że wzywa ją rada.

• - A wzywa?

• - Nie.

• - To dlaczego...

• - Chciałem z tobą pobyć chwilę sam.

• Nastała chwila milczenia. Usiadłam obok niego na łóżku zaciskając ręce na kolanach. Zwróciłam swoje pobłyskujące oczy ku niemu.

• - Will, co się dzieje?- powiedziałam półgłosem.

• - Chodzi o bal.

• - Bal? Ty też się nim przejmujesz?

• - Tak. I ty też powinnaś.- warknął.

• Nie do końca zrozumiałam.

• - Emma powiedziała, że będę miała stuprocentową ochronę, nie wiem o co ci chodzi.

• - Nie wolno ci ufać co niektórym.- spojrzał na moją twarz spode łba. W jego oczach pojawiły się tajemnicze błyski.

• - Bez obaw. Nie łatwo zdobyć moje zaufanie.- uśmiechnęłam się kącikiem ust.

• - Wiem o tym bardzo dobrze.- Pocałował mnie w czoło. Było to przelotne, lekkie muśnięcie ciepłych, ludzkich warg.- Muszę iść.

• Odprowadziłam go spojrzeniem do drzwi, za którymi szybko zniknął. Westchnęłam i opadłam na łóżko. Otworzyłam oczy i zobaczyłam połysk krwawego rubinu. Chwyciłam go i zacisnęłam pięść.

• Tyle lat, wieków. A ja nadal czułam się tak jak na początku. Jak zaszczute zwierzę. Ofiara na celowniku bestii.

__________________________________

przepraszam, że tak długo to trwało. 

zbliża się bal łowców jak już wiecie, a ja nadal nie mam weny na jego rozwinięcie.

nie wiem ile to potrwa, ale się staram.

M.

PS. wszystkie pomysły z tym, co MOŻE wydarzyć się na balu możecie wysyłać na mojego maila. ;) wszelka pomoc może być bardzo, bardzo przydatna.

madzianna.blog@gmail.com