Rozdział 18.

Po wizycie Williama i Emmy, szybko uwinęłam się z bałaganem, dzięki któremu mój pokój wyglądał jak po wybuchu bomby atomowej. Co prawda, nie przywiązałam do tego zbyt dużej wagi- ubrania zwinęłam w kulkę i wepchnęłam do waliz, a kiedy zabrakło mi miejsca, pomagałam sobie nogami jak i całą masą ciała, ale przynajmniej pomieszczenie wyglądało tak jak dawniej.

Padłam na łóżko, zupełnie wyczerpana i zrezygnowana. Klamka zapadła- idę na cholerny bal łowców. Na nic się zdała nawet rozmowa z ich Wielkim Mistrzem. Westchnęłam i zsunęłam z siebie czarny jedwab, a na jego miejsce włożyłam delikatną, bawełnianą pidżamę. Dosyć tego. Najwyższy czas oderwać się od rzeczywistości i zasnąć chociaż na kilka godzin. Nie spałam już jakieś dwie doby, może więcej. Moje ciało odmawiało posłuszeństwa, ale resztkami silnej woli zgramoliłam się z łóżka i podeszłam do elektrycznego termometru, regulującego ciepło w apartamencie. Przekręciłam gałkę na absolutne minimum. Wampiry lubiły zimno. A właściwie lubiły w nim zasypiać. Niektórzy z nas nawet posiadali lodówki-łóżka, które upiornie przypominały trumny z legend. A wszystko po to, by zamaskować zapach rozkładu, który jest silniejszy wraz z wiekiem. Tylko my potrafiliśmy to wyczuć. Dla ludzi była to unikalna, przyjemna woń.

Wróciłam do łóżka, zrzucając na podłogę całą pościel i ułożyłam się w pozycji embrionalnej, zamykając oczy. Sen pochłonął mnie szybko, wciągając w swoją mroczną otchłań...

                                                                       ***

- Panienko Presscot, napije się panienka wina?- spytał uśmiechnięty mężczyzna w siwej peruce.

- Nie, dziękuję bardzo, Gotfrydzie. Może później- odwzajemniłam uśmiech i skinęłam głową, uważając, by ciężkie ozdoby na moich włosach pozostały na swoim miejscu. Siedziałam przy bogato zastawionym stole, nakrytym czerwono krwistym obrusem ze złotym haftem. Dookoła migotały świeczki ustawione w gigantycznych, złotych świecznikach. Byłam ubrana we francuską, wymyślną suknię z mnóstwem koronek i złoceń. Wyprostowałam się w krześle i spojrzałam na mężczyznę siedzącego przede mną. Ścisnęło mnie w dołku. Von Jungingstern. Nie bałam się go. Nie chciałam uciec. Dziwnie się z tym czułam, dopóki do mnie nie dotarło.

To nie był sen. Tylko wspomnienie, które wymazałam z pamięci, teraz uderzyło w mój umysł ze zdwojoną siłą, korzystając ze zmęczenia.

- Moja droga- błysnął zębami i skinął na służącego, który po kilku sekundach przyniósł jedzenie. Pieczona gęś ze śliwką. Rzadko jadało się coś tak wykwintnego, w dodatku w takich czasach. Włożyłam jeden, rozpływający się kęs do ust. W życiu czegoś takiego nie jadłam.

- Aurelio Presscot, zapewne już wiesz z jakiej okazji ta uczta- zamruczał hrabia, popijając gęstym, czerwonym trunkiem, który wzięłam za wino. Posłałam mu najbardziej czarujący uśmiech na jaki było mnie stać.

- Niestety, panie von Junginstern. Nie do końca mnie poinformowano.- wytarłam usta serwetą i sięgnęłam po kielich. Mężczyzna wzruszył ramionami odkładając szklaneczkę z napojem i sięgnął po pudełko, leżące naprzeciw jego pustego talerza. Wstał od stołu i podszedł do mnie, stając z tyłu.

- To już nie gra istotnej roli, skoro panienki ojciec już się zgodził, dając nam błogosławieństwo.- jego śnieżnobiałe zęby musnęły moje ucho. Wyjął ze szkatułki wisior z czerwonym jak krew kamieniem i zapiął mi go na szyi. Dotknęłam ciężkiej błyskotki i spojrzałam na niego oniemiała. Nie do końca rozumiałam do czego pił, dopóki nie ukląkł przede mną i włożył mi na palec pierścionka- równie ekstrawaganckiego i wielkiego, co klejnot znajdujący się na naszyjniku.

- Panno Aurelio Presscot, za zgodą twego ojca i matki i pod kierownictwem ręki Bożej, zostajesz moją przyszłą małżonką. 

- Wybałuszyłam oczy i oderwałam wzrok od czerwonych kamieni, spojrzałam na hrabię klęczącego przede mną. Jego osoba miała w sobie coś magnetycznego, pięknego, ale i drapieżnego, co przyprawiało mnie o gęsią skórkę. Spuściłam wzrok i skinęłam głową. Nie miałam już nic do powiedzenia. Kobiety nie miały prawa głosu, a kiedy ojciec już je wydał za mąż- nie było słowa sprzeciwu. Nagle kamienie zaczęły mi okropnie ciążyć, a zanim się zorientowałam wpadałam prosto w wampirze kły Junginsterna. Kiedy mnie ukąsił poczułam się jak po porażeniu prądem. Z początku jest niewyobrażalny ból, a potem tylko lekkie mrowienie. A kiedy myślisz, że to koniec twojego cierpienia, ból przygniata cię całym swoim ciężarem i mocą. Wygięłam się w łuk i wrzeszczałam jak opętana, kiedy języki ognia zawładnęły moim ciałem. W ten sposób połączyłam się z hrabią już na zawsze. Na wszelkie możliwe sposoby, przywiązał się do mnie, po czym pociągnął na czarne dno ku zgubie naszych martwych dusz.

                                                                        ***

Zerwałam się z łóżka ciężko dysząc. Skierowałam się w stronę ukrytej lodówki, lecz na drżących nogach nie zaszłam za daleko. Runęłam z łoskotem na marmurową podłogę, a po moich policzkach spłynęły wampirze, krwawe łzy. To nadal było aktualne, choć nie dopuszczałam do tego mojej świadomości. Sięgnęłam po błękitny woreczek, leżący pod łóżkiem i wysypałam zawartość na otwartą dłoń. Rubiny zamigotały w świetle mknących wind. To prawda.

Boże, ja ciągle do niego należałam.

________________________________________________

no nareszcie, prawda? ;D

dobra, kilka słów wyjaśnień. jak wiecie, wampir ukąsił Aurelię w małym motelu w Londynie dawno, dawno temu. To był tylko sen, a to, że w nim nastąpiła przemiana jest nieistotne. chodziło głównie o to, że hrabia wpierw przez małżeństwo, a potem przez przemianę, przywiązał do siebie Aurelię na wieki- legalnie, przez zawarcie oficjalnie związku i ,,siłą ciemności" że tak powiem. 

Jakiekolwiek pytania piszcie w komentarzach. ;)) M.

Bal łowców już niebawem, więc szykujcie się.

Ale uwaga- po nim wszystko się zmieni. Nic już nie będzie takie same.

                                               Nie będzie odwrotu.