Rozdział 12.

- Wstawaj. Wiem, że ty nie śpisz.- syknęła Emma siedząca na moim łóżku i rzucająca w moją stronę gniewne spojrzenia.

- Nie chcę.- jęknęłam.- Twoi koledzy na treningu mnie zatłuką.

- Och, daj spokój.

Zdjęłam kołdrę z twarzy. I usiadłam prosto patrząc jej w oczy.

- Myślisz że tego nie chcą? Widziałaś ich reakcję kiedy Czerwakov powiedział, że mam być traktowana jak jedna z was?- zmrużyłam oczy a po plecach przeszły mi ciarki. Nie byłam przystosowana do obecności setek łowców krążących wokół mnie jak sępy.

- Will nie da cię tknąć.- powiedziała łowczyni uśmiechając się pocieszająco.

- Akurat.

- Jeszcze nigdy się tak nie zachowywał, wierz mi. Zwykle chodzi nachmurzony i strzela fochy. A potem wyżywa się na treningach. Jest najlepszy z łowców. Nikt nie odważy się go wyzwać i sprowokować.

- Fajnie. A mnie to powinno obchodzić ponieważ?...- uniosłam sceptycznie brew.

- Ponieważ, William jest obiektem westchnięć wszystkich łowczyń. A że będzie za tobą łaził i cię chronił będą piekielnie zazdrosne.- uśmiechnęła się wrednie- Utrzesz nosa tym laleczkom. Będzie ciekawie.

- Jak w szkole?- popatrzyłam na nią zdumiona.

- Tak, mniej więcej. W szkole nie uczą jak zabijać.- zeskoczyła z łóżka.- Ubieraj się.

Skierowałam się do łazienki. Ubrałam się w ciemny top, obcisłe spodnie i wysokie, wygodne buty na płaskim obcasie. Włosy zostawiłam rozpuszczone przeczesując je jedynie palcami. Wyszłam z pomieszczenia gotowa do dnia spędzonego w świecie łowców.

- Idealnie- uśmiechnęła się Emma podając mi jeszcze pas na noże. Szybko go założyłam i skierowałam się do drzwi.

- Najpierw idziemy po Williama. Ma poranny trening w sali 423.- pociągnęła mnie za sobą Emma. Minęło nas kilka grupek łowców, którzy rzucali we mnie gradem wrogich spojrzeń. Wywróciłam oczami.

- Gdyby spojrzenia mogły zabijać- mruknęła łowczyni patrząc na mnie.

- Jestem nieśmiertelna.- wzruszyłam ramionami.

- No tak- kiwnęła głową i przyspieszyła kroku. Dotarłyśmy do sali nr 423. William walczył zacięcie z bandą drewnianych manekinów. Uchylałam się za każdym razem kiedy sypały się drzazgi. Kiedy nas zauważył oddychał głęboko i wytarł ręcznikiem pot z czoła i ramion.

- Gotowa?- krzyknął do mnie z drugiego końca sali.

- Jak nigdy.- odkrzyknęłam. Uśmiechnął się i podszedł na środek sali.

- Zatańczymy?- wyjął dwa noże. Jeden mi rzucił. Złapałam go w locie. Wyciągnęłam też z pasa Emmy bicz.

- Dlaczego nie.- posłałam mu uśmiech kiedy do niego podchodziłam. Poznałam już jego technikę walki kiedy zaatakował mnie w szpitalu. Na salę schodziło się coraz więcej łowców, którzy zbierali następne grupy na spektakl. Po kilku sekundach zaczęli wrzeszczeć i klaskać ,,William, William, William!''

- To nie fair. Masz poparcie tłumu- powiedziałam oskarżycielskim tonem, obracając w dłoniach broń.

- Kochają mnie, cóż na to poradzę.- powiedział uśmiechając się zawadiacko. Odpłaciłam się tym samym.

- Może wygraj?- w tej chwili ruszyłam na niego w wampirzym tempie z nożem w jednym ręku, a biczem w drugim. Robił uniki i zadawał mocne ciosy, za to ja byłam giętka i szybka, często mu umykałam wykonując różne popisy gimnastyczne tak, by nie mógł ściągnąć mnie na ziemię. Wylądowałam obok i odparłam cios zadany jego nożem. W powietrzu dźwięczał szczęk stali i urywane oddechy nasze i widowni.

- Mam cię- syknął zatrzymując mój nadgarstek i przystawiając mi nóż do gardła. Uśmiechnęłam się.

- Nie, nie masz.- prześlizgnęłam się przez jego nogi i po chwili stałam już za nim. Trzasnęłam biczem, który owinął się wokół jego kostki i pociągnęłam nim z całej siły. William upadł z hukiem ale szybko się odwrócił i przystawił swój nóż do mojego brzucha. Widząc, że ja również trzymam nóż przy jego piersi posłał mi porozumiewawczy uśmieszek.

- Remis- zawyrokował. Po czym wstał i otrzepał się z kurzu. Oddałam mu jego nóż, który wetknął za pas. Widownia patrzyła z niedowierzaniem, czułam ich płonące spojrzenia na plecach.

- Dałem ci fory.

- Kłamca- zaśmiałam się- Chyba było na odwrót, nie uważasz? Skopałam ci tyłek.

Wystawił mi język niczym dziecko z przedszkola. Emma podbiegła do nas i odebrała mi bicz.

- Gdzie się tego nauczyłaś?- powiedziała wytrzeszczając oczy.

- Żyję jakieś 400 lat. Podczas takiego szmatu czasu człowiek się nudzi i szuka rozrywki- wzruszyłam ramionami. Pod wyjściem zgromadziło się mnóstwo dziewczyn.

- One chcą twój autograf, Will. Chyba nie odmówisz im tego zaszczytu?- powiedziała Emma z rozbawieniem w głosie. William westchnął patrząc niechętnie na tłum łowczyń. Podążyłam za jego wzrokiem, a mimowolnie na moje wargi wstąpił zadziorny uśmieszek.

- One chcą mnie zabić.

________________________________________

dziękuję Wam bardzo za czytanie moich wypocin. ;-D

i zapowiadam na jakiś czas przerwę, ale to wynagrodzę. ;-)

buziaki kochani. 

madzianna.